Category Archives: mijmermomenten

De altijd verrassende kunstroute Open Stal in het Friese Oldeberkoop mijmerde deze zomer nog lang na. Want wat is kunst en waarom bestaat het? Ik beschouw het als een intrigerend deel van onze menselijke natuur. Kunst als levensenergie die verhalen vertelt in vele vormen en ons zo de wereld vanuit eindeloos veel perspectieven laat ervaren. Share: Twitter Facebook Google+…

Yes – the springtimes needed you. Often a star was waiting for you to notice it. A wave rolled toward you out of the distant past, or as you walked under an open window, a violin yielded itself to your hearing. All this was mission. But could you accomplish it? Share: Twitter Facebook Google+…

Er is een verhaal dat nog bijna niemand anders kent. Het dwarrelde rond in mijn binnenwereld en ik schreef en schaafde net zo lang tot (bijna) alles op zijn plek viel. Het manuscript is uitgevlogen, op zoek naar een passende uitgeverij. Terwijl ik mijmer over een geboorte in boekvorm, voel ik ook weer hoe leuk én spannend het is om een eigen verhaal te laten verschijnen. Share: Twitter Facebook Google+…

Eén van de mooiste raadsels van het leven is voor mij de magie van het moment. Die is er altijd en overal en toch koersen we er vaak vol gedachten aan voorbij. Daarom voelen momenten dat de magie me optilt elke keer als een klein wonder. Het geheim zit in de overgave. Als ik nergens heen hoef, niets hoef te doen en niemand hoef te zijn, dan is alles goed en kan het leven stromen zoals het is. Share: Twitter Facebook Google+…

Heb je ooit een Berkenprins zien vliegen? Of een Lentezwaaitje? Zelf meende ik laatst een Blindkuifje in het riet te zien, maar hij was weg voor ik ‘t wist. Deze niet-bestaande vogelsoorten zijn bedacht door O.C. Hooymeijer en daarom bestaan ze tóch! Ontsproten aan zijn geest vonden deze schepsels hun weg in de wereld. Herman Finkers zong het al in zijn lied Daarboven in de hemel: “Iets kan zijn verzonnen en daardoor juist bestaan”. Dat geeft te denken over verbeelding, scheppingskracht en het wonder van ons eigen bestaan. Share: Twitter Facebook Google+…

Hoe kan het dat sommige mooie ideeën groeikracht missen? Door de ontluikende lente – met al die knoppen vol belofte – denk ik onwillekeurig aan potentieel in de dop dat soms ook níet tevoorschijn komt. Zoals het idee voor Frysk & Famous, dat me inviel aan de vooravond van 2018, het jaar dat Leeuwarden Culturele Hoofdstad van Europa was. Ik zag het boek al voor me: een bundeling van interviews met elf bekende Friezen die hun talent in de wereld manifesteren. Toch kwam de prille knop van deze rakeling* nooit tot bloei. Share: Twitter Facebook Google+…

Er is een wezenlijk verschil tussen mensen die het liefst alles samen doen en mensen zoals ik, die genieten van contact met anderen en dat zeker nodig hebben, maar voor wie ook alleen zijn een primaire levensbehoefte is. In onze samenleving is het niet zo populair om jezelf af te zonderen, al ontdekken we juist in deze Coronatijd dat ‘samen sterk staan’ op vele manieren kan. Toch vind ik het bij vlagen een zoektocht om als solist mijn evenwicht te vinden in het samenspel met anderen. Zeker in mijn werk. Share: Twitter Facebook Google+…

Bij alle verdrietige nieuwsberichten over eenzame ouderen in quarantaine mijmer ik even over Hitje met haar bitterballen en bemoedigende schouderklopjes. Helaas leeft ze niet meer, maar deze bevlogen vrijwilliger in de ouderenzorg – zelf destijds al zeventigplus – wist als geen ander hoezeer de bewoners van een verzetje houden. Een hapje, drankje, spelletje, muziek, een praatje en wat gekheid met elkaar: zo liet Hitje hen de zorg(en) even vergeten. Van haar bruin-café-middagen in het bovenzaaltje knapte iedereen op. Share: Twitter Facebook Google+…

Prinses Irene gaf een interview voor haar tachtigste verjaardag. Met aandacht las ik het artikel, want ze heeft een mooie visie op onze verbinding met de natuur. Wij maken er deel van uit, van het geheel. Daarom verbaasde ze mij met haar antwoord op de slotvragen over Donald Trump. Ze zei: ‘Ik ken die man niet. En ik wil hem ook niet kennen.’ Iets wat we misschien allemaal neigen te zeggen als het gaat om Trump, maar het raakte me. Omdat ik vermoed dat we daarmee diep van binnen iets van onze eigen menselijke natuur proberen te ontkennen.  Share: Twitter Facebook Google+…

Laatst was het ogenschijnlijk een gewone donderdag. In mijn werkagenda stonden geen afspraken buiten de deur, alleen schrijfklussen. Na het ontbijt twijfelde ik of ik me zou aankleden of toch eerst in ochtendjas aan m’n bureau zou schuiven. Intussen keek ik verlangend naar buiten, waar de magnolia uitbundig bloeide en de vogels tsjilpten. Als ik nou vrij mocht kiezen Share: Twitter Facebook Google+…

Mijn werkkamer is een kleine schatkamer vol verhalen. Dat komt door mijn eigen schrijfwerk en de verzameling boeken en bladen, maar zeker ook door de bewaardingen die ik bijzonder vind. Zoals de ansichtkaarten en knipsels met mooie prenten, of de meegebrachte stenen, veren en schelpen. En niet te vergeten de gevonden voorwerpen waar – zonder woorden – raadselachtige verhalen in schuilen… Share: Twitter Facebook Google+…

Als kind won ik een kleurwedstrijd van de lokale elektronicazaak. Mijn prijs: een Quartz horloge. Dat was best een teleurstelling, want in de uitgestrektheid van de jeugd zei tijd mij nog weinig. Gelukkig wilde een tante het uurwerk overnemen en mocht ik een ander cadeau kiezen. Pas later – toen de kloktijd ook mijn leven steeds meer bepaalde – ging ik een horloge dragen. Tot ik mezelf als twintiger weer van die tik-tak rond mijn pols heb bevrijd. Share: Twitter Facebook Google+…