Yes – the springtimes needed you. Often a star was waiting for you to notice it.
A wave rolled toward you out of the distant past,
or as you walked under an open window, a violin yielded itself to your hearing.
All this was mission. But could you accomplish it?
Bovenstaande zinnen uit het mystieke gedicht Duino Elegies van Rilke kwamen op een goed moment aan mij voorbij. Na een weekend uitwaaien op mijn lievelingseiland, mijmerde ik over woorden voor mijn natuurbelevingen, terwijl het wegvallen van alle verhalen misschien wel het allermooiste was. De stroming van deze dagen was kinderlijk eenvoudig: aanwezig zijn, zien, horen, voelen, genieten. En spelen natuurlijk, met de elementen die er waren.
Thuis probeerde ik toch iets van zin te geven aan die elementen. Omdat het Dag van de Aarde was – 22 april – en mezelf afvroeg wat ik kan bijdragen om de wereld een beetje mooier te maken. Is het genoeg om als freelance schrijver verhalen op te tekenen van verschilmakers en zo anderen te informeren, inspireren en bemoedigen? Of moet ik meer met mijn voeten in de modder en mijn handen uit de mouwen? Ik ben niet de enige die zichzelf dat soort vragen stelt. Er ontstaat een groeiende behoefte aan banen met betekenis; aan de morele ambitie om met elkaar te bouwen aan een samenleving die socialer, groener en gezonder is. Een wereld van genoeg.
Wanneer is het goed genoeg? Hebben we genoeg? Doen we genoeg? Zijn we genoeg? In een tijd waarin de uitdagingen zo hoog boven onze hoofden groeien, is het misschien al genoeg om terug te schakelen naar het kleine. Gewoon dichtbij, in ons eigen bestaan. De dingen waarin we dagelijkse moed kunnen tonen, vanbinnen én vanbuiten, elke dag opnieuw. Want daarin schuilt het grootse. Samen maken we verschil, bewegen we in een soms onbegrijpelijke dynamiek naar een omslag toe. Laatst las ik op de website van MaatschapWij deze quote, die het mooi samenvat:
‘The next big thing is a lot of small things’
En zo keer ik terug naar de elementen waarover ik begon te mijmeren. Alles op aarde is een samenhangend geheel, maar is dat werkelijk te bevatten? Nooit als ik erover nadenk, wél als ik helemaal aanwezig ben in wat er om me heen is. En dat gaat meestal vanzelf op mijn lievelingseiland, waar ik alle verhalen kan laten waaien. Kijk maar naar het beeld hierboven dat ik meenam: de zandgolven die rond mijn voeten jaagden en die eindeloos veranderende lucht, die daar met de wolken en het licht erachter haar eigen boodschap toonde.
De wereld is al genoeg. Als we het maar opmerken. De dingen hebben ons nodig om gezien te worden. Alleen schreef Rilke dat veel mooier en mystieker op.