Er is een verhaal dat nog bijna niemand anders kent. Het dwarrelde rond in mijn binnenwereld en ik schreef en schaafde net zo lang tot (bijna) alles op zijn plek viel. Het manuscript is uitgevlogen, op zoek naar een passende uitgeverij. Terwijl ik mijmer over een geboorte in boekvorm, voel ik ook weer hoe leuk én spannend het is om een eigen verhaal te laten verschijnen.
Met verschijnen bedoel ik niet alleen publicatie. Het proces van verschijnen begon al vóór het schrijven zelf, door te luisteren naar mijn innerlijke stem en ‘ja’ te zeggen tegen het waarmaken van een lang gekoesterde droom: een literaire roman ter wereld brengen. Lang meende ik dat deze droom misschien niet was bedoeld om werkelijkheid te worden, anders had ik er wel eerder serieus werk van gemaakt. Door de tijd heen deed ik wel pogingen, maar die strandden telkens omdat de loop van mijn leven vol andere verhalen was die mijn aandacht trokken. Later, dacht ik dan, het komt later wel. Tot ik opeens besefte: later, dat is nu.
Zo kwam het dat ik in 2022 besloot om mijn freelance schrijfwerk op een laag pitje te zetten en ruimte vrij te maken voor het verschijnen van een eigen verhaal. Die gedroomde roman(s), waarvan al flarden in mijn binnenwereld dwarrelden. Om die ideeën in deze wereld te brengen, moest ik ze eerst tevoorschijn halen. Daarom voelde mijn schrijfsabbatical als een ontdekkingsreis. Een avontuur waarin ik soms de moedige, doortastende held was, terwijl ik bij vlagen ook in m’n eigen kantlijn stond te klungelen… Kan ik dit wel? Doe ik het goed? In creatieve processen is het echt een kunst om los te laten en in vrijheid iets te laten ontstaan. Om vervolgens te ontdekken dat er door het vullen van ruimte tóch kaders ontstaan. Zelfs als schrijver kun je niet eindeloos blijven schrappen en schaven.
Perspectief in beweging
Ja, het maakproces is wonderlijk. Arthur Japin beschrijft het treffend in de proloog van zijn roman Mrs. Degas: ‘Creëren is beperken. Iets komt tot leven omdat jij het zijn oneindigheid ontneemt. Zoals wij zelf ontstaan. Dankzij begrenzing. Scheppen is mogelijkheden wegstrepen. Snoeien in potentie. Vrijheden opgeven en dromen inperken. Gedachten vastleggen. Vluchtwegen barricaderen. Je dacht alles te kunnen, maar volbrengt alleen dit ene.’ Misschien is het dát besef – het besef van oneindige mogelijkheden – dat soms verlammend werkt bij creatieve processen. Want scheppen gebeurt nooit vanuit het niets, maar vanuit het alles. En hoe kun je ooit álles vangen en tot uitdrukking brengen? Dat kunnen wij alleen samen, als mensheid. Elk vanuit ons eigen perspectief, dat in beweging blijft als we steeds weer nieuwe verhalen met elkaar uitwisselen.
En daarom durfde ik eindelijk aan de slag te gaan met het vrijmaken van een eigen en authentiek verhaal. Voor mij ging het niet langer om schrijven ‘volgens het boekje’, maar om mezelf over te geven aan de stroom van het leven en te creëren vanuit amber-boomsma-perspectief. Een boek waar ik zelf blij van word en daarom graag met anderen wil delen; nieuwsgierig naar wat zij er in lezen, om zo weer uit te wisselen over onze perspectieven. Op de dagen dat ik vanuit dat vrije gevoel werkte, ging het schrijven vliegend. Op dagen dat ik me drukker maakte over het leveren van een prestatie, schoot ik in een kramp. Want ook al was de enige garantie die ik had – een ervaring rijker worden – voor mij genoeg, ik vond het bij vlagen retespannend om tijd en spaargeld te spenderen aan een grillig schrijfproces met onzekere uitkomst.
Plotwending in het schrijfavontuur
Dapper schreef ik door. Totdat ik vastliep en wist: deze volwassen roman is nog een maatje te groot voor mij. Of was het omdat ik op een dag werd meegevoerd door een spontane ingeving? Opeens verscheen Daan (11) in mijn binnenwereld, die een nieuwe familie heeft sinds zijn moeder bij de Vertelvilla werkt. Het is een familie van SpaceHolders, mensen die onbevangen kunnen luisteren. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en ik kon niet anders dan de stroom van Daan volgen. Met plezier begon ik aan het schrijven van zijn eigenzinnige vertelling, terwijl mijn ‘grote roman’ op de achtergrond stilletjes verder lag te rijpen. Alles op z’n eigen tijd, leerde ik van de SpaceHolders. Eerst mocht ik dit verhaal van Daan in de wereld brengen.
Een klein tipje van de sluier: als luistervink en verzamelaar van indrukken, schetst Daan in dit boek een impressie van zijn wereld. Bij een tocht door de kamers van de Vertelvilla maken we kennis met de SpaceHolders en verweeft Daan het alledaagse met de magie van ons bestaan. Intussen onderzoekt hij ook zijn eigen verhaal, waarin een belangrijk persoon ontbreekt. Hoe dat afloopt? Met een vleugje filosofie en mysterie maakt Daan ons deelgenoot van zijn leven. Deze kleine vertelling leest als de wonderlijke vormen die vogelzwermen soms maken in de lucht. Zelf kan ik daar eindeloos van genieten en dat gun ik ook de lezers die straks door Daan worden meegenomen in de Vertelvilla. Nu al ben ik benieuwd naar hun perspectieven… want welke verhalen vertellen wij elkaar?
NB: Graag wil ik de Vertelvilla in 2024 in boekvorm openen voor het leespubliek. Samen met Daan en de SpaceHolders doe ik mijn best om aansluiting te vinden bij een passende uitgeverij. Mocht geen van de aangeschreven fondsen ruimte hebben voor de Vertelvilla, dan vinden we vast een andere weg om dit verhaal naar de mensen te brengen. Laat je het weten als je nieuwsgierig bent?