Eén van de mooiste raadsels van het leven is voor mij de magie van het moment. Die is er altijd en overal en toch koersen we er vaak vol gedachten aan voorbij. Daarom voelen momenten dat de magie me optilt elke keer als een klein wonder. Het geheim zit in de overgave. Als ik nergens heen hoef, niets hoef te doen en niemand hoef te zijn, dan is alles goed en kan het leven stromen zoals het is.
Het leven zoals het is. Hmmm, is dat soms een addertje onder het groene gras van de magie? Al tijdens het tikken van de woorden voel ik met een opkomende lach waarom de waarde van het moment vaak zo makkelijk aan me voorbijgaat. Dan ben ik alweer veel te druk met iemand zijn, iets doen en ergens heen willen. Meebewegen met de snelle wereld om me heen, zorgen dat ik erbij blijf. Maar waarbij dan eigenlijk? Zodra ik bij die vraag stilsta, kan ik ontspannen in de kramp van mijn kloeke wil en voelen dat ik er al ben. Altijd, elk moment. En dan besef ik dat ook het eeuwige zoeken en streven gewoon bij het mens-zijn hoort. Kan ik me daar dan met een gerust hart aan overgeven? Of moet ik toch meer mijn best doen voor de magie van het leven?
Soms draait mijn hoofd te lang rondjes op dat soort vragen. Dan gaat mijmeren over in malen. Totdat mijn hart er weer tussenkomt en ik met een voldane adempauze word opgetild door de magie van het moment. En die is altijd zonder oordelen. Want de magie die ik bedoel is het licht in ons leven, de liefde en compassie voor wie wij zijn. Allemaal onderweg in een menselijk bestaan vol ervaringen, allemaal met een innerlijke missie van bewustwording. De clou mogen we elk op onze eigen manier ontdekken, van moment tot moment, via de levensweg die we gaan. Iemand zei me eens dat wij mensen worden geliefd in al onze pogingen. Die woorden heb ik onthouden, want ze brengen mij vertrouwen in mijn eigen reis, zonder steeds te koersen op de levens en visies van anderen. Ook al zijn we met elkaar verbonden, we verdienen allemaal onze eigen pogingen.
Het leven laten gebeuren
Gaandeweg het leven ontdekte ik dat die pogingen makkelijker gaan als ik me overgeef aan de magie van het moment. In de sfeer van Wu Wei, een Oosterse wijsheid die inspireert tot ‘doen door niet te doen’. Want als onze ego’s nergens heen hoeven, niets hoeven te doen en niemand hoeven te zijn, dán kunnen we het leven laten gebeuren en meebewegen. Om in dat proces geen wezenloze speelballen in de flipperkast van deze wereld te worden, zit de uitdaging in ons eigen wezen: het volledig aanwezig zijn in het leven zoals het zich aandient, zodat ons hart zich kan verbinden met de natuurlijke stroom. Wu Wei is ongrijpbaar voor het denkende hoofd. Het gaat om voelen wanneer en hoe te handelen in de magie van het moment. En daarin heeft alles een eigen tijd en een eigen vorm.
Mijn hart weet het, mijn hoofd gelooft het ook. En toch neemt die kloeke wil het stuur in gedachten nog regelmatig over. Zij weet het immers zoveel beter, heeft doelen te halen of denkt slim te zijn door aan het gras te trekken of de cocon alvast open te breken. Zelfs in onze ijver om het hart te volgen, schieten wij mensen regelmatig in de kramp van de prestatiemodus. In alle pogingen om ontwikkelprocessen (bij) te sturen – van onszelf en de wereld om ons heen – snellen we vol goede bedoelingen zomaar voorbij aan het moment. En zo missen we de magie. Die wonderbaarlijke magie van de natuurlijke stroom, waar alles klopt en toch steeds verandert. Hoe meer we ons aan die stroom durven over te geven, hoe magischer én makkelijker het is. Echt, het leven gaat vanzelf, we hoeven er alleen maar bij te blijven. In het moment, precies daar waar we zijn.
Foto: zelfgekiekt in het Drents-Friese Wold.