Het is een verhaal à la Ik Vertrek: Mariel Slotman (47) en Robin Woestenburg (47) verlieten Vlieland om aan de vaste wal een erbarmelijk vervallen boerderij om te toveren tot een pittoresk woon-werk-en-gastenverblijf. Met vertrouwen, humor en een aanpakmentaliteit bouwt het stel al drie jaar aan hun paradijs. “Het belangrijkste is dat we dit avontuur samen zijn aangegaan en blijven ontwikkelen door wat er op ons pad komt.”
Als mensen doen wat ze ten diepste willen, kunnen ze in kleine beetjes bergen verzetten. Daar zijn Mariel en Robin een inspirerend voorbeeld van, als je ziet hoe zij gemoedelijk leven, werken en klussen in het idyllische decor van hun landelijk gelegen woon- en yogaboerderij met bed- and breakfast en minicamping. Hier ademt het gevoel van vrijheid om te zijn, dat alles goed is zoals het is en toch in blijvende verandering. Net als in de natuur. Dat deze fijne plek drie jaar geleden nog een verwaarloosd, onwelriekend en overwoekerd ‘rampgebied’ was, is bijna niet voor te stellen. Waarom streek de Witte Raaf – zoals hun gastenverblijf heet – uitgerekend hier neer?
‘Er was geen ontkomen aan’
“De plek heeft ons betoverd”, vertelt Mariel. “Al had dat wel een lange aanloop nodig. De eerste kennismaking op Funda beloofde weinig goeds; de boerderij zag er echt vreselijk uit. Toch was ik meteen getriggerd door de ligging nabij de natuurgebieden Fochteloërveen en het Drents Friese Wold. Meermalen kwam ik er bij Robin op terug, maar hoe enthousiast ik het ook bracht, door de vervallen staat zag hij er geen heil in. Tot we – na een lange zoektocht met tientallen bezichtigingen – op een goede dag besloten spontaan een kijkje te nemen. Ter plekke in Ravenswoud reden we het perceel drie keer finaal voorbij, zo begroeid was de ingang. Maar eenmaal op de prachtige bomenlaan richting de boerderij was er geen ontkomen meer aan: we waren beide verkocht.”
De aankoop had nogal wat voeten in aarde, maar daarover straks meer. Eerst de aanleiding van dit avontuur: Robins wens om naar het vasteland te trekken. “Als geboren en getogen eilander was het lange tijd vanzelfsprekend om op Vlieland te blijven wonen”, vertelt de freelance zeeman. “Tot ik me begon af te vragen of ik daar nog wel thuis hoorde. Door mijn werk op de grote vaart was ik regelmatig langere periodes weg, zodat ik nooit helemaal deel uitmaakte van de gemeenschap. Vanuit een soort ontworteld gevoel groeide de behoefte om op de wal samen iets op te bouwen. Mariel organiseerde toen al yogaweekenden op het eiland; waarvoor ze ruimte huurde en samenwerkte met een lokaal B&B. Dat ging prima, maar je hebt niet alles in eigen hand. Dus dacht ik: laten we op een mooie plek op het vasteland zelf een geschikte locatie realiseren en alles-in-één aanbieden.’’
‘Het moment klopte’
Mariel was meteen voor Robins idee te porren. “Mijn leven op Vlieland was goed, maar ik stond open voor een nieuwe uitdaging. Wij vormden al heel wat jaren een samengesteld gezin met vijf kinderen en ik was – naast het moederschap en mijn parttime banen als zwemjuf en tandartsassistent – met veel plezier een bestaan als yogadocent aan het opbouwen. Vooral de yogaweekenden waren een succes, er kwam een groeiende groep mensen uit het hele land op af. Dat moest toch ook op een mooie plek op het vasteland kunnen? Toen Robin opperde om samen iets op te zetten, gingen de kinderen allemaal al op de wal naar school en waren wij begin veertig. Het moment klopte. We realiseerden ons: als we dit avontuur willen aangaan, dan is nu de tijd rijp.”
Het koppel besloot in Noord-Nederland op zoek te gaan naar een boerderij om hun plan te verwezenlijken: een woon-werklocatie met ruimte voor yogalessen en een B&B, liefst dichtbij de natuur. Al vrij snel viel hun oog op een droomboerderij, maar toen de koop bijna was beklonken, ging het feest niet door. Als geluk bij een ongeluk liet de koper van hun eigen woning op Vlieland óók verstek gaan. “Het moest zo zijn”, blikt Mariel terug. “Het was gewoon nog te vroeg. Dat realiseerden we ons toen Robin na de teleurstelling cold feet kreeg. De schrik sloeg hem opeens om het hart: wat laat ik eigenlijk achter?” Haar zeeman knikt instemmend. “Toen de verandering zo dichtbij kwam, besefte ik pas de impact. Ik had even over de rand gekeken, maar durfde nog niet te springen. Eerst moest ik helder hebben of ik het eiland echt wilde loslaten.”
‘Het komt zoals het komt’
Ze staakten hun zoektocht op de vaste wal, zetten het boerderijplan in de ijskast en gingen over tot de orde van de dag op Vlieland. “We hadden het daar ook goed”, zegt Mariel nuchter. “En het komt toch zoals het komt.” Waarop Robin uitlegt: “Mariel is geen mens van dingen forceren, ze beweegt mee met wat er op haar pad komt. Dat gaf mij de ruimte en na een poosje kwam het moment waarop ik voelde: nu ben ik er klaar voor. Toen konden we verder met onze zoektocht naar een nieuwe plek. We stapten er open in, zonder druk en in vertrouwen dat het goed zou komen. Voor Mariel is die houding een tweede natuur, bij mij kost het wel iets meer moeite. Toch kies ik er bewust voor om zo in het leven te staan; om mezelf daarin te ontwikkelen.”
Dat Mariel vol vertrouwen leeft, ontneemt haar veel stress. Al betekent het niet dat alles dan vanzelf gaat. “Sommige situaties zijn echt lastig en dan heb ik heus weleens buikpijn. Toch weet ik dat zich altijd weer een oplossing aandient. Misschien anders dan ik had gedacht, maar het komt uiteindelijk goed. En waarom ook niet? Natuurlijk was het spannend toen wij besloten Vlieland te verlaten en op het vasteland voor ons boerderijplan te gaan. Daarom stelden we onszelf de vraag: wat is het ergste dat er kan gebeuren? Dat het mislukt? Nou, dan verkopen we de boel weer. Dit avontuur gaat vooral om het proces; om samen iets op te bouwen en te leren van wat zich onderweg allemaal aandient. We doen ons best om het project te laten slagen, maar ons leven hangt er niet vanaf. Dat besef geeft ruimte.”
‘De plek waar we moesten zijn’
Het vinden van een geschikte boerderij bleek in fase twee een uitdaging. “De ene na de andere viel af. Gelukkig stond er door de recessie vrij veel te koop voor haalbare prijzen. Dat gaf ons rust en goede hoop. Al waren we soms ook verdrietig. Dan vonden we op internet een kanshebber die zó mooi leek en dan viel het bij de bezichtiging toch weer tegen. We hebben vele tientallen boerderijen bekeken in anderhalf jaar tijd. Omdat we daarvoor naar de wal moesten, deden we drie bezichtigingen per keer. Maar na verloop van tijd werden afspraken steeds vaker afgebeld, omdat anderen ons al voor waren geweest. De recessie liep ten einde, de doorstroming kwam weer op gang. Dat voerde de druk op, want stijgende prijzen betekende voor ons minder mogelijkheden. We vroegen ons af: gaat dit nog lukken? En toen bracht het leven ons prompt naar de plek waar we blijkbaar moesten zijn.”
Het was een mooie nazomerdag in september toen opnieuw last minute twee bezichtigingen werden afgebeld. Het stel – al onderweg op de boot – beraadde zich. Mariel opperde om spontaan te gaan kijken bij de zwaar vervallen boerderij in Ravenswoud, die Robin eigenlijk niet zag zitten. Dat bleek een gouden zet. “We werden ter plekke verliefd. Ondanks de belabberde staat zagen we hoe mooi dit kon worden. De volgende dag konden we de boerderij met de makelaar ook binnen bezichtigen, als eerste kijkers in anderhalf jaar tijd. Onze aannemer was mee en volgens hem was hier zeker wat van maken, al hing er een stevig prijskaartje aan wat er allemaal moest gebeuren. Omdat we op termijn geld zouden verdienen met ons plan, leek de financiering haalbaar. Helaas dacht de bank daar anders over, dus hadden we wel de plek, maar niet de benodigde hypotheek.”
‘Bijschaven deed pijn’
Mariel liet zich niet ontmoedigen. “Ik dacht alleen maar: wij zien het voor ons en dit is wat we willen! Dus schaafden we ons droomplan flink bij – ook al deed dat pijn – en gingen met een uitgeklede versie terug naar de bank. Die bleef moeilijk doen, dus wij schaafden verder, wensend dat er vast meer kon als we eenmaal bezig waren. Toen moest Robin weer een paar maanden naar zee. Terwijl hij in Siberië letterlijk van de radar was, kreeg ik het uiteindelijk voor elkaar met de verkoper, de aannemer en de bank. Alles was rond in november, inclusief de verkoop van ons huis op Vlieland. Eind februari zouden we verhuizen. Omdat de boerderij niet bewoonbaar was, regelde ik alvast een stacaravan waar we tijdens het slopen en verbouwen in konden wonen. Ook bereidde ik de verhuizing zo goed mogelijk voor. Robin kwam pas half februari terug en dan moesten we al bijna klaar zijn voor de grote overtocht naar ons nieuwe onderkomen…”
Het stel kijkt elkaar hoofdschuddend met een glimlach aan: “Achteraf denken we: hóe dan? Het ging in een sneltreinvaart, terwijl zelfs de stacaravan nog niet bewoonbaar was. We sliepen die eerste nacht in de vervallen boerderij. Het was koud, vies en het stonk, maar we zaten vol positieve adrenaline omdat ons avontuur was begonnen. Het was net een speelfilm, al pakte de realiteit na het ontwaken minder romantisch uit. Zo bleek het ‘even aansluiten van de caravan op water en riolering’ iets te simpel gedacht. Na twee weken puin hakken in de grond kregen we het toch wel benauwd. Met hulp van onze geweldige buurman kregen we het uiteindelijk voor elkaar. Met de boerderij wachtte ons natuurlijk nog het échte werk, maar in de caravan konden we ons tenminste redden. En we hadden er zin in: wij konden dit en we gingen er wat moois van maken.”
‘Het blijft spannend’
En dat mooi maken doen ze nu al drie jaar. Stap voor stap, want het echtpaar klust in etappes, tussen Robins zeereizen door. De yogaruimte en B&B waren als eerste klaar en zijn volop in gebruik, maar het eigen woongedeelte is nog steeds under construction. “Het is gaaf om te merken hoeveel je zelf eigenlijk kunt”, vinden Mariel en Robin. “Je moet gewoon beginnen.” Het scheelt dat ze niet zo snel beren op de weg zien, al kregen ze wel degelijk te maken met obstakels. Zo waren hun kinderen aanvankelijk helemaal niet blij met de ouderlijke ‘woonravage’ die hen eerst geen fatsoenlijk thuis bood in de weekenden. En tijdens een stormachtige kerstnacht doorboorde een dikke boomtak het dak van de gloednieuwe aanbouw. Ook blijft het spannend of het financieel allemaal is rond te breien. Maar een waar dieptepunt was de agressieve vorm van Lyme die Mariel onder de leden kreeg, zonder dat het meteen herkend werd. “Fysiek kon ik niks meer. Dat raakte mijn vertrouwen in de goede afloop wel. Ik dacht: nu is het klaar, hier strandt ons plan.”
Gelukkig besliste het lot anders. Eenmaal aan de juiste medicatie werd Mariel in korte tijd weer kerngezond. Sindsdien bouwt het stel dankbaar door aan hun avontuur. “Wij zijn bevoorrecht om zo te kunnen leven. Dat is mede dankzij onze gasten en trouwe yogabeoefenaars. Het is fijn om deze plek te delen, daarom houden we het graag laagdrempelig voor iedereen. Ook voor mensen met een smalle beurs. Door die visie blijft dit project financieel spannend. Robin zou graag wat minder varen, maar zolang het nodig is, gaat hij nog regelmatig op zeereis. Daardoor duurt het klussen langer dan gehoopt. Dat is wat het is, we bewegen mee met hoe het gaat. En we stoppen gewoon op momenten dat we er even helemaal klaar mee zijn. Dan laten we de boel de boel en gaan lekker fietsen in de mooie omgeving of een wijntje drinken op de bank. Zo houden we het leuk.”
‘Vragen kan altijd’
Ze leven het motto dat de weg zelf het doel is. Met ups en downs, maar vooral met plezier. “We hebben al veel goede herinneringen en sterke verhalen”, grijnst het stel. “Het is een bouwproces in vele opzichten, waarbij we onszelf en elkaar regelmatig tegenkomen. Daar leren we van, het verrijkt ons leven.” Zo vond Robin het eerst heel lastig anderen hulp te vragen, terwijl Mariel juist complete klusweekenden voorstelde. “In ruil voor yoga of een verblijf. En vragen kan altijd. Mensen hóeven niets met je hulpvraag, ze mógen er iets mee.” Toch bleek het meest spannende van hun avontuur het maken van een professioneel filmpje voor een crowdfundingsplatform. “We moesten flink buiten onze comfortzone om voor die camera te gaan staan”, zegt Robin. “En hoe goed je verhaal ook is, het is best een stap om andere mensen te vragen geld te investeren in jouw bedrijf.’’
De gevraagde extra euro’s die – naast de banklening plus eigen investeringen in geld en noeste arbeid – nog nodig waren voor het gastenverblijf en de yogaruimte, kregen Mariel en Robin dankzij de crowd bij elkaar. Inmiddels draaien de Witte Raaf en BoerderijYoga al twee jaar en vinden steeds meer gasten en yogi’s de weg naar het paradijsje. “Dit is waar we Vlieland voor hebben verlaten; om samen zo’n fijne plek op te bouwen en te delen met anderen. Het is een thuis voor ons, al komt er ooit een moment dat we weer vertrekken. In onze volgende fase willen we ervaren hoe het is om met heel weinig bezit te leven, vanuit een camper. Maar eerst is op deze plek nog genoeg werk te doen. De energie die we erin steken, krijgen we dubbel en dwars terug, omdat het een rustpunt is in deze drukke wereld. Een plek voor ontmoeting, met onszelf en de gasten die hier komen.”
Fotografie: Laurens Aaij