What’s in a name? Omdat ze het leven zo bemint, waagt Nina Sprong-Minnaar (32) zich vaker buiten haar comfortzone. Minder afwachten aan de zijlijn, méér actief meedoen en haar stem laten horen. Dat deed ze al met beelden & zinnen in haar creatieve werk en nu ook als medeschepper in de menselijke groepsdynamiek. “Als ik zenuwen voel fladderen, dan dóet het ertoe dat ik iets van mezelf inbreng.”
Het was een treffende serie adventsillustraties die me op het spoor van Nina zette. Ze maakte deze inspirerende tekeningen vorig jaar voor het Dominicanenklooster in Huissen, over het mysterie waar wij als mens deel van zijn. De beelden vertellen over onze kwetsbare wereld, over je weg vinden als het donker is en over moed houden en verlangen naar vrede. Universele thema’s, die ook in Nina’s eigen leven spelen. “Het was een opdracht naar mijn hart, die paste bij de verandering die ik afgelopen jaren doormaakte in mijn geloofsbeleving. Een proces waarin ik worstelde met de christelijke identiteit die mij had gevormd. God paste niet meer binnen het hokje van de kerk waar ik bij hoorde. Het viel me zwaar om het oude los te laten, al kreeg ik daar iets heel moois voor terug: ruimte waarin ik ten diepste voel dat God overal is, in en om ons heen.”
Het mysterie en de verwondering stromen door Nina’s leven en dat zie je terug in de creatieve uitingen waar zij de wereld zo graag op trakteert. De woorden en beelden die ze deelt via kaart- en postercollecties geven warmte, troost en licht door. Net als haar oprechte persoonlijke berichten op Instagram, waar de dagelijkse moed van afstraalt. Dus toen Nina eind oktober haar nieuwste collectie MOED online presenteerde, voelde dat voor mij als een heldere cue om in gesprek te gaan. En dat deden we op een frisse herfstmiddag in november, met warme koffie (zij), kerstthee (ik) en een kommetje speltpepernoten tussen ons in. Aan tafel in de knusse werkruimte van Nina, die zich bevindt in één van de uithoeken van een groot – en zoals ze zelf zegt – ‘beetje karakterloos’ kantoorgebouw in hartje Assen. Precies daar waar kleur, licht en vriendelijke woorden welkom zijn.
‘Het mag ook schuren’
De dagen voorafgaand aan het interview was de dagelijkse moed even ver te zoeken bij Nina. “Een sessie bij mijn coach bracht me flink aan het wankelen. Er kwam zoveel voorbij dat het me duizelde. Het liefst wil ik alles meteen snappen, om grip te houden. Irritant als dat niet lukt, al weet ik heus dat sommige dingen tijd nodig hebben om in te dalen en op z’n plek te vallen. Dan schuilt de moed in het omarmen van dat onbestemde, nare gevoel. Het leven hoeft niet altijd te kloppen, het mag ook schuren, want dáár gebeurt iets. Daar wil ik niet voor wegrennen, ik mag het opzoeken en onderzoeken. Het licht laten schijnen op de donkere kanten die er net zo goed bij horen. Dat besef vertaal ik ook in mijn werk, want dat gaat over het leven zelf, over hoe het écht is: soms licht, soms donker en meestal allebei, hand in hand.”
Het levensonderzoek van Nina verdiepte zich drie jaar geleden, toen ze begon met een opleiding persoonlijke ontwikkeling. “Nadat ik eerder al een cursus mindfulness deed, wilde ik verder ontdekken wat het betekent om mens te zijn. Het voelde alsof ik wakker werd en opeens zag dat er nog veel meer ruimte is. Dat maakte me nieuwsgierig. Hoe ben ik eigenlijk als mens? En kan het ook nog anders? Deze opleiding is inspirerend en voedend, maar ook uitdagend en spannend. Voor elk nieuw blok ben ik zenuwachtig, omdat ik weet hoe ontregelend het kan uitpakken. De spiegels die binnen het groepsproces worden voorgehouden zijn eerlijk en confronterend. Dat is kwetsbaar en tegelijk heel verbindend. We zijn allemaal mensen, allemaal zoekend, met vallen en opstaan. Dat besef geeft ruimte om dingen uit te proberen in het mens-zijn.”
‘Mijn plek innemen in een groep’
“Zo komt het dus dat ik niet meer alleen experimenteer met woorden, kleuren, vormen, materialen en technieken, maar ook met mijn eigen gedrag”, zegt Nina met twinkelende ogen. “Ik ben gevoelig voor prikkels en loop soms nog op mijn tenen. Vooral in groepen ben ik geneigd om mijn oude aftastende zelf te zijn. Veilig aan de zijlijn. Toch ben ik steviger geworden. Minder voorzichtig. Ik ben eerlijker en geef mijn grenzen beter aan. Ook durf ik binnen een groep mijn plek in te nemen zonder op een uitnodiging te wachten. Laatst ging ik zelfs staan om het woord te nemen tijdens een grote bijeenkomst met onbekenden. Trillend op mijn benen heb ik toen ervaren wat het doet om iets in te brengen in een groep, om bij te dragen aan het proces. Het is zonde als ik vragen of ideeën voor mezelf houd. Wie ben ik om te bepalen dat mijn ingevingen niet relevant zijn? Laat dat maar aan de groepsdynamiek over.”
Het is niet dat Nina nu voortdurend uit haar comfortzone stapt. “Soms mag ik er ook gewoon zijn en ontvangen. Maar als ik voel dat het leven me uitnodigt, als er vanbinnen iets opspeelt dat gedeeld wil worden, dan wil ik daar ja tegen zeggen. Gewoon van hup en gáán. Want als ik te lang twijfel, dan is het moment voorbij. Daarom zit het woord wankelmoedig in mijn nieuwe collectie: wankelen en tóch moedig zijn. Het zit verweven in mijn leven en in mijn werk, dat met me meegroeit. Want ook creatieve processen vragen moed. Soms is het nodig om dingen te laten rijpen, maar net zo vaak is het nodig om – hup – vanuit vertrouwen een keuze te maken uit de veelheid aan mogelijkheden. Om daar vol overgave aan te werken en dan te zeggen: dit is het, doe het er maar mee. Want het komt vanuit mijn hart. In mijn creativiteit ben ik trouw aan mezelf. Ik maak vooral dingen die zelf nodig heb en ontdekte dat ik daarmee ook anderen iets waardevols geef.”
Intuïtief ondernemerschap
De van oorsprong Zeeuwse Nina is al bijna negen jaar creatief ondernemer. Een keuze die ook door haar hart werd ingegeven, al ging daar wel een stille periode van niet-weten aan vooraf. “Na mijn studie kunstgeschiedenis in Nijmegen zat ik anderhalf jaar thuis. Samen met mijn man was ik naar Assen verhuisd, waar ik niemand kende, zonder precies te weten wat ik wilde. Sollicitaties leverden niks op en terwijl ik het zonder veel enthousiasme bleef proberen, deed ik thuis steeds vaker wat ik echt leuk vond: schrijven en tekenen. Het kwartje viel ik toen ik voor een cursus kunstjournalistiek een kunstenaar interviewde: dát was wat ik ook wilde, mijn eigen werk maken en in de wereld brengen. En zo geschiedde. Ik begon een online winkel met zelfgemaakte kaarten en posters, omdat de combinatie van zinnen en beelden goed bij mij past.”
“Met het inkomen van mijn man konden we net rondkomen en dat gaf mij ruimte om te groeien in mijn creatieve ondernemerschap. Ik heb er nooit geforceerd aan hoeven te trekken, ik kon mijn eigen stijl en werk heel organisch ontwikkelen. Vooral door goed naar mezelf te luisteren. Wat houdt me bezig? Waar heb ik behoefte aan? En wat wil ik graag maken? Ik doe ook werk in opdracht, alleen heb ik dan wel oprechte zin nodig om ermee aan de slag gaan. Als ik er niks bij voel, dan zeg ik nee, want dan werkt het toch niet. Gevoel is een hele duidelijke graadmeter. Grappig eigenlijk, hoe ik na een periode van niet-weten als creatief ondernemer opeens heel intuïtief deed wat ik blijkbaar heb te doen. Vooral door mezelf te zijn en met de wereld te delen wat mij bezighoudt.”
‘Vertrouwen én blijven spelen’
Nina ervaart haar creatieve werk als deel van een groter geheel: dat mysterie waar wij in leven en waar het goddelijke in alles doorwerkt. “Ik luister bij alles wat ik maak naar mijn diepste stem, in het vertrouwen dat dát is wat er van mij wordt gevraagd. Als ik daarop ben afgestemd, hoef ik het alleen maar te laten stromen. En dat klinkt makkelijker dan het soms is hoor. Vertraging en verstilling blijven nodig om goed te voelen. Zeker in de donkere momenten. Er komen altijd weer lichtpuntjes en bij mij ontstaan die ook door nieuwsgierigheid, inspiratie en plezier. Aan een nieuwe collectie gaat vaak een periode van verzamelen en vragen stellen vooraf. Waar sta ik? Wat raakt me? Welke technieken wil ik graag uitproberen? Door ingevingen te volgen, ontstaat er altijd weer iets nieuws. Soms vraagt het onderweg moed om dingen weg te gooien en verder te gaan. Ook dat hoort erbij. Alles heeft zijn eigen tijd nodig, al heb ik wel geleerd om niet te gaan zitten wachten. Het helpt om te blijven spelen.”
Ook in haar geloofsbeleving is Nina meer gaan spelen. “De kerk die te krap voor mij was geworden, heb ik als lid verlaten, al begeleid ik daar nog wel stiltemeditaties. Stilte heeft mij persoonlijk veel gegeven: het bracht me in contact met de spiritualiteit die ik miste in de christelijke geloofsleer zoals ik die kende. Nu bezoek ik ter inspiratie regelmatig samenkomsten in Amsterdam, van een open en creatieve kerk die buiten de gebaande paden durft te gaan. Als ik daar ben, gaat bij mij het licht aan, zó voedend ervaar ik die omgeving. Van de mensen tot de muziek en poëzie: de hele beleving sluit aan bij wie ik ben. Dat gevoel had ik niet meer in mijn oude kerk, daarom is het goed dat ik mijn eigen weg ben gaan zoeken.”
Licht laten schijnen
“Dat ik in mijn vorige kerk nog steeds stiltemeditaties begeleid, is me dierbaar. Ik hou van religie en rituelen. Zonder hokjes, maar wel met intimiteit en verbinding. In de stilte kunnen we elkaar en God ontmoeten. Dwalen in ons innerlijke landschap, zoals ik dat ook tekende in de advent-serie voor klooster Huissen. Luisteren naar de tekenen op ons pad, om uiteindelijk het licht te zien. Spiritualiteit en bewustwording zijn thema’s die mij bezighouden. Omdat ik zelf gevoelig ben voor sfeer en rust nodig heb, kan ik dat ook bieden in de stiltevieringen die ik begeleid. En omdat ik zelf ook donkere momenten ken, heb ik bij anderen een radar voor de kwetsbaarheid van de innerlijke nacht. Hoe zinloos lijden misschien ook lijkt, in de uitwerking zit wél zin. Want zodra het leven weer stroomt, is de dankbaarheid voor het licht groot. Hoe ik dat licht zelf kan laten schijnen in de wereld, daarmee blijf ik experimenteren. In mijn eigen tempo en soms wankel, maar wel met moed en overgave.”
Kijk, hier vind je de online verzameling van beelden & zinnen die Nina maakt.
Fotografie: Marcel Jurian de Jong