Soms doen anderen iets waarvoor we zelf moed nodig zouden hebben. Dan zeggen we tegen die ander ‘wat dapper dat je dit doet’ of ‘wat knap dat je dit durft’. Maar wat als die persoon het zelf helemaal niet zo spannend vindt? Zoals Luca Mous (17) die elf maanden naar Paraguay gaat voor een intercultureel uitwisselings-programma. “Over moed heb ik nooit nagedacht, ik ben vooral nieuwsgierig naar alles wat ik ga meemaken.”
Zeker, het is een groot avontuur om bij een Spaanstalig gastgezin in Paraguay te wonen en naar high school te gaan. Maar moedig? “Uit de reacties in mijn omgeving blijkt steeds weer dat anderen het dapper vinden”, vertelt Luca vlak voor haar vertrek. “Eigenlijk weet ik dan nooit zo goed wat ik moet zeggen, want ik zie het zelf helemaal niet zo. Ik ben gewoon toe aan iets nieuws en ga iets heel cools doen. Hooguit realiseer ik me dat ik een keuze voor mezelf maak en dat is misschien egoïstisch. Want mijn familie en vrienden gaan me missen.”
Voor jezelf kiezen en je dromen achternagaan: voor heel wat mensen vergt dat toch wel enige moed. Om angsten te overwinnen, praktische drempels te nemen of andere beren op de weg te bevechten. Hoe kan het dat Luca er gewoon voor gáát? “De dingen waar ik me voorheen druk over maakte, vielen achteraf altijd mee. Uit die wetenschap put ik moed als ik de neiging heb me toch weer ‘ns druk te maken. Moed is voor mij kiezen voor de dingen die ik belangrijk vind. En als dat een keer lastig is: niet te lang nadenken, gewoon een knoop doorhakken en dóen. Want het komt toch wel goed.”
‘Door voetbal kwam ik voor mezelf op’
Luca’s passie voor voetbal heeft in belangrijke mate bijgedragen aan haar basisvertrouwen in het leven. “Als jong meisje stond ik te kijken bij grote jongens die aan het voetballen waren. Ik wist: zij gaan mij echt niet vragen. Dus om mee te doen, moest ik wel voor mezelf opkomen.” Luca liet zich niet ontmoedigen door reacties als: ‘uh, we weten niet of je kunt voetballen, want je bent wel een meisje’. Of: ‘we schieten hard hoor, misschien niet zo handig als je meespeelt’. Ze hield vol en bleek talent te hebben, waarna de jongens het steeds leuker vonden om met haar te voetballen.
“Sport en spel is de beste manier om ergens tussen te komen en vrienden te maken”, is Luca’s ervaring. “Dat zie je overal, van campings en scholen tot woonwijken. En dat gaat me straks in Paraguay ook weer helpen. Ik spreek nog nauwelijks Spaans, maar voetballen is universeel. En sinds ik als klein meisje aan de grote jongens vroeg om mee te mogen spelen, durf ik eigenlijk altijd en overal mensen aan te spreken. Als ik iets wil weten, iets te zeggen heb, iets wil doen of hulp nodig heb, dan stap ik er gewoon op af om te vragen.”
‘Elke keuze vraagt moed’
Onder leeftijdsgenoten ziet Luca veel dagelijkse moed die vaak onzichtbaar blijft. “Dat ik naar Paraguay ga, valt op. Maar in deze schoolfase maken we allemaal keuzes die een grote invloed kunnen hebben op onze toekomst. Welk vakkenpakket kies je, wat voor vrienden maak je, welke studie ga je doen? Elke keuze die je maakt, vraagt een vorm van moed. De één weet precies wat ie wil, de ander heeft moeite met kiezen. En soms ontstaat het gewoon. Mijn wilde idee om een jaar naar het buitenland te gaan werd stukje bij beetje concreter. Ik ben er langzaam ingegroeid en misschien ervaar ik daarom geen spanning.”
“Dat ik dingen niet zo snel spannend vind, betekent trouwens niet dat alles vanzelf gaat”, benadrukt Luca. “Doordat mijn voetbaltalent opviel, ben ik afgelopen jaren op een hoger niveau gaan spelen. Omdat ik nog zo jong was, had de trainer van mijn nieuwe club geen verwachtingen. Hij wilde me gewoon ervaring laten opdoen met het team. Toch zat ik voortdurend in mijn hoofd, waardoor het voetballen niet meer lekker ging. Dan komt het, bedenk ik me nu, ook aan op moed. Om met de druk te leren omgaan, of – wat bij mij gebeurde – toe te geven dat ik geen grote ambities heb op voetbalvlak. Samen spelen en plezier maken staat bij mij voorop. Daarom ga ik na terugkomst uit Paraguay weer bij mijn oude club voetballen.”
‘Mijn nieuwsgierigheid wint het’
Luca denkt verder nog niet teveel vooruit. “Eerst het avontuur in Zuid-Amerika maar eens beleven. En dan studeren. Ik denk aan een jaar journalistiek en daarna taal- en cultuurstudies, al kan dat net zo goed iets anders worden. Intussen ken ik mezelf een beetje, mijn leven verloopt nooit helemaal volgens plan. Bovendien kan te veel vooruitplannen alleen maar teleurstelling opleveren of verwarring zaaien als het anders loopt. Voor mij is nieuwe mensen ontmoeten en ervaringen opdoen het belangrijkste. Daarom wil ik graag reizen en ben ik zo blij met deze kans in Paraguay. De heimwee komt – dat laat elke statistiek van uitwisselingstudenten zien – maar mijn nieuwsgierigheid wint het toch. En als ik het moeilijk heb, hoef ik alleen maar m’n voetbal te pakken.”
NB: Luca zit inmiddels al heel wat maanden in Paraguay. De voetbal is onmisbaar, het avontuur groot. Lees meer op haar persoonlijke blog.
Fotografie: Jaap Schaaf