Waar blijf je zelf met een groeiend gezin en bedrijf? René Hooghiemster (38) gaat het best op eigenaarschap en dat lijkt in de knel te komen door de uiteenlopende belangen in zijn drukke bestaan. “Soms hunker ik naar de eenvoud van het revalidatieproces na mijn ongeluk. Toen was het leven heel helder en simpel. Bij die kern wil ik graag weer uitkomen.”
Tijdens ons gesprek – waar René ruim de tijd en rust voor neemt – ligt zijn telefoon in de buurt. Een paar keer drukt hij een binnenkomend gesprek weg via zijn horloge. Een handeling die slechts enkele seconden duurt en toch de aandacht even wegtrekt. Waar waren we ook alweer? Het is typerend voor het leven in deze tijd, die nadrukkelijke aanwezigheid van telefoons en alles wat via die lijn binnenkomt. René voelt steeds vaker weerstand tegen de constante stroom van berichten waar hij iets mee moet. En tegen de trekkracht van sociale media. “In de vakantie heb ik al die zuigende apps er tijdelijk afgegooid”, vertelt hij. “Dat was zoveel rustiger. En toch sluipt de gewoonte er weer in. Ook door mijn bedrijf*. Helaas heb ik nog geen manier gevonden om uit die fuik van altijd aan staan te ontsnappen.”
Dan tovert hij uit die soms zo verguisde telefoon iets dierbaars tevoorschijn: filmpjes van zijn dochter Sil, een kleine blonde dreumes die dit jaar een paar dagen met hem mee op reis ging in zijn zelfgebouwde camper. Hun eerste vader-dochter-trip. “Ze kan nog amper praten en toch is zij nu al een spiegel voor me”, beseft René. “Zij maakt spontaan en open contact met alles om zich heen en is helemaal in het moment. In die verbinding laat ze me voelen dat het dáár om gaat. Zo simpel kan het zijn. En toch lijkt mijn leven in deze fase ingewikkelder dan ooit. Ik puzzel met alle verantwoordelijkheden die horen bij een gezin en een onderneming die beide in de groei zijn. Ons tweede kind is op komst en mijn bedrijf krijgt grote kansen die om verandering vragen. Ik voel me bevoorrecht met alle mooie ontwikkelingen in mijn leven en tegelijk ben ik zoekende om in al die beweging dicht bij mezelf te blijven.”
‘Mijn eigen stroming voelen’
Wat wil ik echt? Die vraag is opnieuw actueel in het leven van René en hij heeft zijn antwoord nog niet paraat. “Dat zorgt voor onrust. Ik ga goed op eigenaarschap, op doelen stellen vanuit intrinsieke motivatie en daar vol voor gaan. Maar nu speelt er zoveel tegelijk in mijn leven, dat de helderheid over waar ik heen wil vertroebeld is. Dat komt vooral omdat mijn omgeving een grotere invloed op me heeft. Het draait niet meer alleen om mezelf, er zijn meer mensen om rekening mee te houden. Ik voel me verantwoordelijk voor mijn gezin en voor de mensen in mijn bedrijf. En ik denk ook aan mijn zakenpartners en klanten. Al die belangen maken het ingewikkelder om mijn eigen stroming te voelen. Het is nu vooral de dagelijkse berichtenstroom die mijn aandacht vangt en dan heb ik het nog niet eens over de prikkels van sociale media.”
“Misschien klinkt het gek, maar soms hunker ik naar de eenvoud van het revalidatieproces na mijn ongeluk”, bekent de voormalige wielerprof, die vier jaar geleden nipt een ernstige val overleefde. “Toen was het leven heel helder en simpel, omdat ik wist waar ik heen wilde: beter worden! Om weer als man naast mijn vriendin te staan, om te kunnen sporten en om mijn bedrijf voort te zetten. Dat waren mijn drijfveren en die gaven me grip op het proces. Mijn intrinsieke motivatie stond helemaal aan, net zoals ik die altijd heb gevoeld in de wielersport en ook toen ik voortijdig met mijn studie stopte en zelf ging ondernemen. Als ik bezig ben met wat ik het liefste doe en waar ik in geloof, dan ben ik op mijn best en gaat hard werken vanzelf.”
‘Ik kon het tóch niet laten’
In hoeverre hij zich door de jaren heen heeft ingehouden omwille van anderen – of dat anderen zich mogelijk inhouden omwille van hem – is wat René aan het onderzoeken is. “Als profsporter ben je vooral op jezelf gericht, al doe je onbewust toch concessies. Dat uitte zich zelfs vlak na mijn ongeluk, toen ik in de ambulance werd afgevoerd. Het eerste dat door mijn hoofd schoot, was dat ik hoopte mijn vriendin weer te zien. De tweede gedachte was dat ik nooit meer wedstrijden zou fietsen. Toch heb ik inmiddels weer wedstrijden gefietst. Het is niet meer mijn hoogste doel, maar fietsen hoort bij mij. Het is bijna therapeutisch, omdat ik op de fiets dichter bij mezelf kom. En dat kan prima bij een ontspannen rondje met fietsmaten, maar lukt het beste als ik toewerk naar een wedstrijd en alles kan geven in een race. Dát gevoel is geweldig en een deel van wie ik ben.”
“Daarom begreep ik pas later dat die gedachte in de ambulance – om geen wedstrijden meer te fietsen – vooral een onbewuste belofte was aan mijn vriendin en familie. Blijkbaar wilde ik hen al die toestanden rondom de sport besparen. Maar ik kon het tóch niet laten. Al kan ik de fiets best een poosje laten staan. Vorige winter heb ik dat zelfs maandenlang gedaan, toen ik me volledig richtte op een nieuw project naast mijn bedrijf: het zelf bouwen van een camper. Ook zo’n voorbeeld waarbij ik me liet leiden door intrinsieke motivatie. Ik had een droom, een plan en de juiste mensen om me heen om mij te helpen het zelf te doen. Maandenlang ging al mijn vrije tijd in die camper zitten. Met geweldig resultaat én een enorme leercurve. Al zette dat traject de boel thuis wel op hoogspanning. Hele weekenden en avonden doorwerken, dat kan eigenlijk niet meer, met een gezin.”
‘Nieuwsgierig naar andere perspectieven’
En zo komt René weer terug bij zijn zoektocht in deze levensfase: wat wil ik zelf, wat willen anderen en hoe vind ik daar evenwicht in? “Het ingewikkelde is dat wat ik zelf wil niet meer alleen over mijn eigen leven gaat”, legt hij uit. “Ik vraag me ook af wat voor vader ik wil zijn voor Sil. En of ik mijn vriendin genoeg ruimte geef voor haar verlangens. Naast de ondernemerscoach waar ik regelmatig mee spar, kijk ik daarom ook met een systeemcoach naar mijn leven. Naar mijn plek in het familiesysteem en welke invloed dat heeft op de man die ik nu ben. Een populair boek daarover – De Fontein – inspireert me daar ook bij. Het is een manier van kijken die me verwart en soms confronteert, maar die me vooral nieuwsgierig maakt naar andere perspectieven op mijn leven. Mogelijk helpt me dat om in deze roerige fase balans te vinden tussen mijn eigen behoeften en die van mijn omgeving. Zowel thuis als in mijn werk.”
“Het liefst houd ik iedereen tevreden, maar ik wil niet vergeten om mezelf daar ook in mee te nemen. Want als je ergens ‘ja’ tegen zegt terwijl je ‘nee’ voelt, of andersom, dan komt het uiteindelijk niet goed. Natuurlijk is het leven niet alleen maar doen wat je zelf wilt. Wel geloof ik dat je in de kern goed naar jezelf moet luisteren. Mijn beste beslissingen – persoonlijk en zakelijk – kwamen vanuit intrinsieke motivatie. En dan gaat heus niet alles goed, maar ik heb wel de lessen op mijn pad gekregen die ik nodig had. En sommige dingen gaan opeens juist makkelijker als je iets doet wat je echt graag wilt. Mooi voorbeeld: door mijn dyslexie was ik op school een ramp in talen, maar toen ik bij een Duitse wielerploeg fietste, leerde ik vanzelf vloeiend Duits.”
‘Weten wat er echt toe doet’
Zijn grootste uitdaging op dit moment is weer zuiver te voelen wat het goede is voor hemzelf en daarmee ook voor zijn omgeving en bedrijf. “En durven veranderen, meebewegen”, zegt René. “Mijn leven is aan alle kanten in beweging en dat zet ook mijzelf weer in beweging. Een groeifase in persoonlijke ontwikkeling. Het is ook iets van deze tijd, want ik hoor het van meer mensen om me heen: jezelf weer proberen te vinden tussen al die prikkels en verwachtingen. Door sociale media en de focus op het plaatje naar buiten toe, missen we wat er onder onze eigen neus gebeurt. En voeren we misschien te weinig oprechte gesprekken. Dat ging vlak na mijn ongeluk veel makkelijker. Alsof mensen dan weer weten wat er echt toe doet. Ook zelf had ik de zaken toen heel helder en naar die kern wil ik weer terug. We maken het vaak zo complex, terwijl het leven veel eenvoudiger kan zijn. En dáár zit het geluk, leer ik van mijn dochter.”
* René is directeur van Rocq Sports in Sneek, waarbinnen hij o.a. Kalas Sportswear Nederland vertegenwoordigt en actief is als personal trainer en wielercoach. Ook is René oprichter van de Hurdfytser, een community waar alles draait om wielrennen, trainingsleer, beleving, ontspanning en netwerken.
Fotografie: Martina Ketelaar