Hoe werp je licht op de bijzondere binnenwereld van mensen die door de buitenwereld nog vaak met een beperkende bril worden bekeken? Het helpt als zij zélf gaan stralen en dat is wat Roos Barnhoorn (32) steeds vrijmoediger doet. “Juist door mijn lichamelijke handicap en afhankelijkheid van zorg heb ik geleerd om vanuit innerlijke vrijheid te leven.”
Als ik aanbel bij de doorzonwoning van Roos doet haar zorgmaatje van die dag de deur open. Terwijl ik mijn jas ophang in de hal, komt ook een Siamese kater met betoverend blauwe ogen me verwelkomen. De aanhalige zilvergrijze kat door zijn vacht kroelend, kijk ik de woonkamer in waar de gastvrouw me opwacht in haar elektrisch bestuurbare rolstoel. De enige echte ‘Roos op wielen’, wiens blog me zo nieuwsgierig maakte. Omdat ze gekscherend schrijft dat ze met haar spastische ledematen een scheve kijk op de wereld biedt, terwijl ze met haar schrijfsels juist een rechtdoorzee spiegel voorhoudt aan een scheve wereld.
Als haar zorgmaat een pot thee voor ons heeft gezet, verdwijnt hij naar boven zodat Roos en ik in alle rust kunnen praten. “Dankzij 24-uurs zorg aan huis kan ik op mezelf wonen”, legt ze uit. “Het leven in een instelling is niks voor mij. Gelukkig heb ik een persoonsgebonden zorgbudget én de inzet en bijdrage van mijn moeder. Daardoor kan ik mensen inhuren waarmee ik een klik heb. Zij komen om beurten een etmaal, zodat er altijd iemand bij me is om te helpen bij alle dagelijkse dingen. Volledig afhankelijk zijn van anderen blijft een uitdaging. Ik kan nooit helemaal op mezelf zijn, maar in mijn eigen huis voelt het vrijer dan een instelling. Bovendien heb ik een fijne band opgebouwd met mijn zorgmaatjes.”
‘Ik verstopte mezelf’
De manier waarop Roos haar leven heeft ingericht – zo zelfstandig mogelijk – is typerend. Ze wil haar eigen weg gaan. “Al durfde en kon ik daar pas echt naar leven na een lange innerlijke strijd. Vroeger voelde ik me opgesloten in mijn lichaam. Ik gaf mijn handicap de schuld, maar realiseer me nu dat ik mezelf verstopte. Ik had moeite met mijn verschijning, voelde me vaak machteloos. Ik deed wel vrolijk naar de buitenwereld, maar ik wilde vooral niemand tot last zijn. Ik had een gebrek aan eigenwaarde van hier tot Tokio. Dacht dat ik alleen van waarde zou zijn als ik iets terug kon geven voor de zorg die ik kreeg. Vond dat ik mezelf moest bewijzen, zonder te weten hoe.”
“Aan de oppervlakte was mijn leven naar omstandigheden best oké. Ik deed genoeg leuke dingen en kon ook echt plezier hebben. Maar in de basis knaagde altijd de angst van niet goed genoeg zijn. Dat uitgangspunt zat me in de weg. Om me die les te leren, gooide het universum er nog een schepje bovenop. Had ik eindelijk een leuk baantje als vrijwilliger op een school, ging dat opeens niet door. Vlak daarna kreeg ik een ongeluk waardoor ik ruim anderhalf jaar aan bed gekluisterd was. Kon ik nóg minder, werd ik nog afhankelijker. Op het dieptepunt was ik depressief, hoefde het van mij allemaal niet meer. Wat kon ik nog? Totdat ik besefte: wacht eens even, mijn leven lijkt ingestort, maar ik bén er nog!”
‘De weg naar innerlijke vrijheid’
Er werd iets wakker in Roos. Er was immers haar ziel die ’s nachts tijdens de slaap altijd al vrij ronddanste op de spitzen van haar dromen. “Vanaf dat moment vond ik de moed om mijn eigen waarheid te volgen. De weg naar innerlijke vrijheid. Ja, mijn lichaam kent beperkingen, maar het is mijn ziel die me de vrijheid geeft om Roos te zijn. Door dat inzicht kreeg ik vrede met de afhankelijkheid van zorg. Het weten dat ik méér ben dan mijn lichaam trekt me door de zware momenten heen en geeft me moed om mezelf te laten zien. Zo kan het dat ik spannende dingen tóch durf te doen, zoals een lied zingen in het theater, opkomen voor mezelf en leven naar mijn roeping.”
Anderen laten zien wat innerlijke vrijheid betekent, dat is wat Roos de wereld brengt. Ze begon enkele jaren geleden met het blog Inspiratie van Roos, waarin ze schrijft over haar ‘leven op rolletjes’. Ze deelt met humor en lichtheid haar ervaringen, maar ook diep spirituele hersenspinsels. Haar inspirerende quotes en inzichten vinden inmiddels ook hun weg via sociale media. “Dat kan nog veilig vanuit huis, achter mijn beeldscherm, maar ik wil ook echt de wereld in”, zegt Roos. “Door lezingen te geven. Als ik eraan denk, vind ik het nog veel te spannend. Maar onder de angst zit het verlangen om mijn zielsmissie uit te voeren. Daar vind ik de moed en de kracht om te doen wat me in mijn leven te doen staat.”
‘Overtuigingen zijn het meest beperkend’
Roos denkt dat ze juist door de beperkingen van haar spastische lijf sneller bij de kern kon komen. “Lange tijd identificeerde ik mezelf met mijn lichaam, maar daar kwam ik niet verder mee. Ik moest mijn blik wel naar binnen keren om te ontdekken wie ik werkelijk ben: liefde en licht. Die kern hebben we allemaal, alleen komen we daar in onze buitenkantgerichte wereld niet zo makkelijk bij. Daarom reageert de samenleving vaak zo gek of ongemakkelijk op mensen die op het eerste gezicht ‘anders’ zijn, zoals ik. Maar het meest beperkend zijn onze eigen overtuigingen, dat heb ik zelf ook ervaren. En die overtuigingen vallen pas weg als je gaat leven vanuit hart en ziel.”
“Ik ervaar meer vreugde in mijn leven sinds ik anders ben gaan kijken naar mezelf. En daardoor reageren mensen ook anders op mij. Fijn is ook dat ik meer rust vind bij mezelf. Ik ben graag in de natuur en zoek minder prikkels op. Al spring ik soms nog graag uit de band en ik ben dol op dansen, zingen en toneelspelen. Vroeger riep dans bij mij – naast plezier – ook verdriet en jaloezie op, zó graag wilde ik de vrijheid om te kunnen dansen zonder wielen. Net als mijn gezonde tweelingzus. Nu geniet ik elke week van het rolstoeldansen en kijk ik vol verwondering naar mooie voorstellingen waar ik de vrijheid van mijn dansende ziel herken. Mijn leven is veel lichter geworden.”
‘De mooiste leerschool’
Door haar handicap en levensloop kijkt Roos anders naar ziekte, ongelukken en andere tegenslagen die mensen kunnen overkomen. “Dat zijn allemaal kansen om je kracht te ontdekken en om te herinneren wie je werkelijk bent. Soms moet ik mezelf ook weer even wakker schudden. Als ik niet goed in mijn vel zit of in verwarring ben over een situatie, dan schrijf ik weleens een brief aan mezelf. Dat werkt heel verhelderend en vaak ook bemoedigend. Dan denk ik weer: kom maar op met die levenslessen, want die helpen om te groeien als mens. Deze wereld is de grootste en de mooiste leerschool die er is en dat gevoel gun ik iedereen. Daarom inspireer ik anderen graag met mijn ingevingen.”
NB: Roos leeft vanuit innerlijke vrijheid, schrijft de woorden van haar ziel en zweeft graag, om dan te landen op vier wielen en over bubbeltjesplastic te rijden. Nieuwsgierig? Duik in de wereld van Roos via haar blog inspiratievanroos.nl. Ze is ook te volgen op Instagram of Facebook via @inspiratievanroos.
Fotografie: Laurens Aaij